Οι άνθρωποι,η ιστορία
το φαγητό,η Παναγία Σουμελά
τα παρχάρια,η Αμάσεια...
Άξενη θάλασσα που έγινε Εύξεινος Πόντος και σήμερα Karadeniz δηλαδή “μαύρη θάλασσα”. Για πολλούς συμπατριώτες μας ένα οδοιπορικό στα παράλια του Εύξεινου Πόντου αποτελεί ένα σεργιάνι μνήμης σε πατρίδες που μπορεί να είναι πια σβησμένες από τους χάρτες, αλλά παραμένουν ζωντανές στις καρδιές τους. Τα βάθη της Τουρκίας αποτελούσαν ανέκαθεν για τους Έλληνες μια περιοχή τόσο φιλική και γνώριμη όσο κι οι ακτές της αχανούς αυτής χώρας στη Μεσόγειο.
Από τη πτήση μέχρι την επιστροφή μας, οικείες φάτσες και χειρονομίες και εκφράσεις… Αν έκλεινα τα αυτιά μου θα μπορούσα να πω ότι βρισκόμουν σε ελληνικό περιβάλλον. «Γιουνανιστάν» απαντούσαμε σε οποιαδήποτε ερώτηση και τους έβλεπες να χαμογελούν, να δίνουν το χέρι, να αρχίζουν την κουβέντα στη γλώσσα τους, λες και θα καταλαβαίναμε… Καθίσαμε πλάι τους, φωτογραφήσαμε τους ίδιους, τα είπαμε μαζί στη γλώσσα την πανανθρώπινη της ειρήνης και της συμφιλίωσης, όλο χαμόγελο και χειρονομία. Οικογένειες παντού, πιτσιρίκια να τρέχουν και μανάδες να φωνάζουν. Αυτό το ταξίδι έδωσε πολλές απαντήσεις αλλά δημιούργησε και πολλά καινούρια ερωτηματικά…
διάβασε ΕΔΩ ολόκληρο το αφιέρωμα στον Πόντο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου