"Ο Αχιλλέας και το Μνημόνιον"

Ο Σύλλογος Ποντίων Πεύκων "Παρχάρ" σας προσκαλεί στη 

Θεατρική παράσταση "Ο Αχιλλέας και το Μνημόνιον" την 

Δευτέρα 14 και Τρίτη 15 Οκτωβρίου στην Αίθουσα 

Εκδηλώσεων του Κολεγίου ΔΕΛΑΣΑΛ.

Παίζουν: Παρχαρίδης Αλέξης και Βασιλειάδης Αχιλλέας

Σκηνοθεσία: Συμεωνίδης Γιώργος 

Κείμενο: Πιπερίδης Δημήτρης

Ώρα έναρξης 20:30

Τιμή Εισιτηρίου 7€ 

απόσπασμα απο την παράσταση

το βίντεο της παράστασης 

ΘΟΔΩΡΟΣ ΠΑΥΛΙΔΗΣ: 21 ΧΡΟΝΙΑ ΧΩΡΙΣ ''ΤΟ ΝΥΧΤΟΠΟΥΛ' ''

Θεόδωρος Παυλίδης

Ένα όνομα με αξία στην μουσική 

ιστορία του ποντιακού ελληνισμού

Ο Θεόδωρος γεννημένος 10 Νοεμβρίου 1957 στο Γιαννακοχώρι της Ναούσης. 

Το μεγαλύτερο από τα τρία παιδιά της οικογένειας του Λεωνίδα και της Χρυσούλας.

 Η μεγάλη του αγάπη ήταν η βυζαντινή μουσική που άκουγε απο μικρός απο τον

ψάλτη παππού του και έτσι φοίτησε και στην εκκλησιαστική σχολή της Έδεσσα.

Στο κοινό πρωτοεμφανίστηκε δίπλα στον Χρήστο Καρυπίδη, ενώ την μεγάλη ώθηση για την καλλιτεχνική του καριέρα του την εδωσε σε ένα πανηγύρι στο Κορδελιό Θεσσαλονίκης όπου έτυχε να τον ακούσει ο γνωστός λυράρης και τραγουδιστής Νίκος Ιωαννίδης πατέρας του γνωστού λυράρη και τραγουδιστή Γώγου Ιωαννιδη.

Το 1973 σε ηλικία μόλις 16 ετών ηχογραφεί μαζί με τον λυράρη Αρχιμήδη Γεωργιάδη τον δίσκο με τίτλο «Ο Πόντος Περιμένει» (στην εταιρεία ΠΑΝΙΒΑΡ) και παράλληλα τραγουδούσε και για λίγο διάστημα στην Αθήνα.

Αφού τελείωσε το Δημοτικό στο Αρσένη, πήγε ένα χρόνο στο Γυμνάσιο στη Σκύδρα κι αμέσως συνέχισε τις σπουδές του ως οικότροφος στην Τεχνική Σχολή του Ο.Α.Ε.Δ. στη Θεσσαλονίκη, στον τομέα των συγκολλητών, ενώ παράλληλα δούλευε στον Ο.Σ.Ε.

Κατόπιν συνέχιζε να εμφανίζεται σε ποντιακά κέντρα της επαρχίας, όπως το «Πασακιόσκι» και το «Κορτσόπον» στη Βέροια κι αργότερα στο κέντρο «Σεβνταλής» στο Ριζό Σκύδρας. 

Το 1976 ο Νίκος Ιωαννίδης έψαχνε για συνεργάτη τραγουδιστή στο γνωστό κέντρο διασκεδάσεως της εποχής «Κομπαρσίτα». Στο μυαλό του ήρθε αμέσως το νεαρό αγόρι από το Αρσένι με την χαρακτηριστική φωνή. Πήγε στο χωριό, τον αναζήτησε, και, μάλιστα, λέει «ο Θόδωρος με την οικογένειά του ΄μαζευαν ροδάκινα», του έκανε την πρόταση να συνεργαστούν. Έτσι ο Θόδωρος από τα μαγαζιά της επαρχίας κατέβαινε, ως επαγγελματίας τραγουδιστής στη Θεσσαλονίκη και μάλιστα στο πλευρό ενός πολύ γνωστού λυράρη. Το όνειρο άρχιζε να γίνεται πραγματικότητα. Τραγούδησε στην «Κομπαρσίτα» και σύντομα στο κέντρο «Ακροπόλ» στο Δερβένι, όπου γνωρίστηκε με τον Παυλάκη τον Δραμινό, γνωριμία που αποτέλεσε την αρχή μιας πολύ πετυχημένης και μακρόχρονης συνεργασίας, με καρπούς τους δίσκους «Τα Σεβδαλιδικα» Νο1 και Νο2.

 

Η πώληση του συγκεκριμένου δίσκου στο 

διαδίκτυο είναι 55 ευρώ)

Συνεργάστηκε με τους κορυφαίους της εποχής Σοφία Παπαδοπούλου, Παναγιώτη Ασλανίδη και αργότερα με τον Ανέστη Μωϋσή, τον Γιάννη Τσανάκαλη, και τον Κώστα Σιώπη. 

Έτσι λοιπόν φτάνοντας στο 1982......ο Θόδωρος  παντρεύεται  την Αναστασία Παυλίδου

  

και αποκτούν  δύο γιους τον....

  Λεωνίδα  και  τον    Στάθη

 Από τον 1992 μέχρι το 1995 συνεργάστηκε με τον Μπάμπη Κεμανετσίδη,το 1993 μέχρι το 2002 με τον λυράρη Στέλιο Χαλκίδη,  και φυσικά την αποθέωση της καριέρας του στο νυχτερινό ποντιακό κέντρο διασκέδασης ''ΑΥΛΑΙΑ'' του Κώστα Σιώπη  (όπου το Σάββατο 8 Ιανουαρίου 2011 έκλεισε για πάντα την ''αυλαια''του ,)

ενώ από τις 3 Οκτωβρίου 2003 θα εμφανιζόταν στο κέντρο ΜΙΘΡΙΟ με τον Φάνη Κουρουκλίδη . 

Απο της μεγάλες συνεργασίες του Θόδωρου ξεχώρισε και αυτή με τον στιχουργό Νακο Ευσταθιάδη όπου απο το 1990 που γνωρίστηκαν έκαναν πολλές και ξεχωριστές μουσικές και όχι μόνο επιτυχίες 

Ο Θόδωρος με τον Νακο γνωρίστηκαν στα γυρίσματα της βιντεοταινίας «Σεβνταλήδες» κι από τότε οι στίχοι του  πήραν σάρκα και οστά από την ερμηνεία του Θόδωρου και το εσώψυχο του Θόδωρου εξωτερικευόταν ερμηνεύοντας τους στίχους του Ν. Ευσταθιάδη.

 Ένα από τα αγαπημένα του τραγούδια ήταν το «Νυχτοπούλ», γιατί αγαπούσε το ελεύθερο πέταγμα των πουλιών και ιδιαίτερα αυτής της νύχτας, που υποχρέωση τους είναι να την παρηγορούν με το κελάηδημά τους. Τελευταία τους συνεργασία ήταν η μουσικοθεατρική παράσταση «Έναν καιρόν κι έναν ζαμάν», που ανέβηκε από τους συλλόγους Ποντίων Νεαπόλεως και Ποντιακή Εστία το 2000.  Ο ξαφνικός θάνατος του δεν άφησε η δουλειά να ολοκληρωθεί δισκογραφικά.

Στις 17.05.2003 ήταν καλεσμένος του συλλόγου "ΞΕΝΙΤΕΑΣ" BIELEFELD, με τον Φάνη Κουρουκλίδη ενώ αυτή ήταν η τελευταία του εμφάνιση στο εξωτερικό.

Τα δύο τελευταία χρόνια εμφανιζόταν στο κέντρο «Λεμόνα» στην Αθήνα μαζί με τον Ανέστη Μωϋσή, ενώ η τελευταία του δημόσια εμφάνιση ήταν στα «Χρυσανθοπούλεια» τη Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου. 

Δύο μέρες αργότερα το νυχτοπούλ του Πόντου πέταξε ατρόμητο κι ελεύθερο, σαν γόνος αντάρτη που ήταν, για την άλλη διάσταση. Η κηδεία του έγινε στην ιδιαίτερη του πατρίδα, στο Αρσένι, όπου η πατρώα γη άνοιξε τη μαύρη αγκαλιά της για να υποδεχτεί το γλυκόλαλο αηδόνι της.
Στην τελευταία του κατοικία τον συνόδεψαν όλοι οι Πόντιοι τραγουδιστές και λυράρηδες, που ερμηνεύοντας, ως κατευόδιο, τα τραγούδια του αείμνηστου «Παιδιού του Πόντου» έδιναν κουράγιο στους γονείς, στα’ αδέλφια , στη σύζυγο, στα τέκνα του και σε όλους που τον τίμησαν για τελευταία φορά......  Το φθινόπωρο του 2003, «έκλεισε» με το κέντρο ΜΙΘΡΙΟ, όπου θα εμφανιζόταν με τον Φάνη Κουρουκλίδη.

Η πρεμιέρα, που προγραμματίστηκε την Παρασκευή 3 Οκτωβρίου του 2003, έγινε χωρίς το μεγάλο καλλιτέχνη.

Στις 17 Σεπτεμβρίου του 2003, ημέρα Τετάρτη, στις 0.25΄ τα ξημερώματα, ο Θόδωρος τραυματίστηκε θανάσιμα, 17 χιλιόμετρα έξω από τις Σέρρες, επιστρέφοντας στη Θεσσαλονίκη.

Τα τραγούδια που ερμήνευσε  δεν πρόκειται να μας αφήσουν να τον ξεχάσουμε ποτέ.....

«Νέος Πόντος» στην Παλαγία Αλεξανδρούπολης

Oικισμός «Νέος Πόντος» στην Παλαγία Αλεξανδρούπολης

Ο Ελληνισμός του Πόντου.   Ο Ελληνισμός του Πόντου μέσα από την πολυτάραχη πορεία του (διώξεις, εξισλαμισμοί, Γενοκτονία,προσφυγιά) έδειξε ότι μπορεί να ριζώσει και να προκόψει. Μία από τις περιοχές που εγκαταστάθηκαν οι Έλληνες του Πόντου μετά τη Γενοκτονία και την προσφυγιά, ήταν η Παλαγία (Ντάμια-Δάμια) Αλεξανδρούπολης. Εκεί εγκαταστάθηκαν Έλληνες της Αργυρούπολης, και άλλες περιοχές του Πόντου, δίνοντας στις οδούς του οικισμού ονόματα της πατρίδας. Μετά από 70 χρόνια η Παλαγία έγινε ο χώρος εγκατάστασης Ποντίων αυτή τη φορά από την πρώην Σοβιετική Ένωση, σε ένα νέο οικισμό.  Ο Ελευθέριος Παυλίδης στο μεγάλης σημασίας του βιβλίο για τον Ελληνισμό της Ρωσίας, τονίζει στην εισαγωγή του τα εξής: «….κανενός τμήματος του εν διασπορά Ελληνισμού η ιστορία δεν συνδέεται τόσον στενά με την καθόλου ιστορίας του Ελληνικού Έθνους, όσον στενά και αδιάσπαστα είναι συνδεδεμένη με αυτήν η ιστορία του Ελληνισμού της Ρωσίας. Και όχι μόνον με την αρχαίαν ημών ιστορίαν συνδέεται η ιστορία του Ελληνισμού της Ρωσίας, αλλά και με την ιστορία της νεωτέρας Ελλάδος συνδέεται στενώτατα, και αυτή δε η ιδέα της συστηματικής οργανώσεως των ενεργειών δια την ανεξαρτησίαν του Έθνους, ύστερα από πολλών αιώνων δουλείαν, εγεννήθη και εξεκολάφθη εις τα σπλάχνα του Ελληνισμού της Ρωσίας».Κατά τη διάρκεια της Γενοκτονίας οι Έλληνες καταφεύγουν στην πρώην Σοβιετική Ένωση και το 1918 ο πληθυσμός των Ελλήνων ανέρχεται σε 700.000. Το μεγαλύτερο μέρος των Ελλήνων, που παρέμειναν στη Σοβιετική Ένωση, παρά τις διώξεις κατά τη διάρκεια της σταλινικής περιόδου, κατόρθωσε να επιζήσει και να διατηρήσει την ταυτότητά του έως την εποχή της περεστρόικα, όπου πλέον οι Έλληνες διεκδίκησαν την ύπαρξή τους. Λίγο αργότερα πάνω από 200.000 ήρθαν στην Ελλάδα μετά τη διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης το 1991. Η Αλεξανδρούπολη και ο οικισμός των νεοπροσφύγων «Πόντος» Αρκετοί από τους Έλληνες της πρώην Σοβιετικής Ένωσης εγκαταστάθηκαν στην Αλεξανδρούπολη και ειδικότερα στην Παλαγία, όπου δημιουργήθηκε ο οικισμός από το Εθνικό Ίδρυμα Υποδοχής και Αποκατάστασης Παλιννοστούντων Ομογενών Ελλήνων. Εκεί στην Παλαγία Αλεξανδρούπολης έφτασαν κατατρεγμένοι οι νεοπρόσφυγες, που μέσα από τη φτώχεια,και δυσκολίες κράτησαν ζωντανή μέσα στην ψυχή τους την ελπίδα για ένα καλύτερο μέλλον, αντιμετωπίζοντας με καρτερικότητα τις δυσκολίες της προσφυγιάς στη νέα πατρίδα. Ο οικισμός των λυόμενων μετατράπηκε μετά από εργασία,κόπο και μόχθο, οικίες που στεγάζουν τα όνειρα των νεοπροσφύγων, με τους οποίους συνεργάστηκα για να δώσουμε ονομασίες στις οδούς και στις πλατείες, όπως, Πόντου, Στράβωνος, Νικοπόλεως, Οινόη,Μητροπολίτη Χρύσανθου, Αργοναυτών, Αμασείας, Κανονίδη, 19ης Μαΐου. Η απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου της Αλεξανδρούπολης No 573 επιβεβαίωσε τις προτάσεις μας και ο οικισμός «Νέος Πόντος»απέκτησε τις ονομασίες που θα έπρεπε να έχει κάθε Ποντιακός και γενικότερα προσφυγικός οικισμός στην Ελλάδα. Είναι ένα καλό παράδειγμα προς μίμηση, στον οικισμό «Νέος Πόντος» των νεοπροσφύγων της Αλεξανδρούπολης, ο Πόντος ζει! Πηγή: ελληνική γνώμη /Φάνης Μαλκίδης

''χτίσον λύραν κοκκίμελον''

Βήμα για ποντιακά θέματα  στο coffeespots.gr 

Ευχάριστη και εποικοδομητική η συνεργασία του ΕΙΜΑΙ ΠΟΝΤΙΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΦΙ ΜΟΥ ΘΑ ΚΑΝΩ!!! 

απο το FACEBOOK αλλά και του  

araets με την σελίδα του  coffeespots.gr.

Πολλά και ενδιαφέροντα τα θέματα και τον Οκτώβριο στο ηλεκτρονικό περιοδικό και 

φυσικά το άρθρο του ''ΕΙΜΑΙ ΠΟΝΤΙΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΚΕΦΙ ΜΟΥ ΘΑ ΚΑΝΩ''  ''χτίσον λύραν κοκκίμελον'' στην σελιδα 40  όπου φιλοξενεί την συνέντευξη με τον κατασκευαστή ποντιακής λύρας Στέλιο Νιττα.

πατήστε για να διαβάσετε το άρθρο ''χτίσον λύραν κοκκίμελον''